yesil
teyzem ölüyor. cinarciktayiz. cok saskiniz, ne yapacagimizi bilemedik. ben zaten tam anlamadim. daha demin buradaydi. sonra canlandi teyzem. yeniden öldü. canlandi. öldü. kafam karmakarisik, ruyam karmakarisik. bir seyler oluyor, algilayamiyorum. urktum. bir var, bir yok. uzun beyaz bir gecelik giymis, ayak bileklerine kadar. minik de bir hirkacik uzerinde. masada oturuyoruz biz. sanirim cay iciyoruz. ananem dedem aydin herkes var. teyzem yanimiza yaklastikca, kafamizin karisikligi artiyor. aydina yaklastiginda ise, garip sekilde, burnunun ust kemeri eriyor ve yesile donuyor. teyzem uzaklasinca, aydinin burnu normale donuyor. zaman gecti boyle. ve teyzem en son ve gercekten öldügünde, yemek masasinin arkasina konuslanmis sominenin icine girdi, yukariya dogru yukseldi. yukseliyor, yukseliyor. ayaklari gozuktu en son. ve gitti. korkmus oldugumu farkederek uyandim.
(31 aralik ruyasi)