cinarciktayim, telefon caliyor. karsimda bir cocuk. canakkaleden komsumuzmus. bizim eve bir sey olmus, esyalarimizi onlara mi birakmisiz nedir. once anlamadim, sonra anlatti. ben aslinda cocugu da tanimiyorum da, tanistik iste. evimizi boyaticaz, sizin esyalari ne yapalim ki diye soruyor kisacasi. ben de evde dolanmaya baslayip millete derdimi anlatiyorum. kimse bir sey demedi. cocuk telefonda, telefon kulagimda saatlerce dolandim. ne evet diyorlar, ne hayir, ne de esyalarin ne olacagini soyleyen biri var bana. ay bilemedim ne olacak. sonra cocuk sey dedi, neyse almayin o zaman ben de zaten gizli bahceye vericektim onlari, kullanirlar. lan diyorum, tamam gizli bahceyi cok severiz de, hayir niye veriyosun. kaldi ki madem taaa istanbula kadar getirticeksin, e alsak ya biz senden. heyallam.

gamze tarafından, 02 Mart 2010 saat 23:17'de/da yazıldı.