sana ulasamiyorum
gunler onceydi, tam tarih hatirlamiyorum. yagmur var cok. deli gibi yagmur. beton bir bosluktan yuruyup, otoparkimsi, apartmana girdik arka taraftan. merdivenlerden sonra, genis bir hol vardi, sanki ortak alan. masaya oturduk. nedense kagit oynayacakmis havamiz var. sag tarafta bulundugumuz yerden daha alt bir kotta kalan ayri bir bosluk var. orada evreni gordum. ah hic gerek yok su anda boyle bir karsilasmaya diye dusunuyorum. gormezden geldim. her arkami dondugumde yuzunu goruyorum ama galiba o beni henuz farketmedi. sevgilim durumu farkedip, aradan zaman ya da sahne gectikten sonra, beni birakip gidiyor. insanlar da yok oldular, yalniz kaldim. dar ve metal bir merdivenden asagiya iniyorum. cok kalabalikmis her yer, yagmurun sesini duyuyorum bu arada nereye gitsem, parti var burda. bos binada, kalabalik parti. insanlarin arasindan geciyorum, sevgilimi ariyorum. bulamadim. yanimda telefonum yok. iceri girdigimiz kapidan disari ciktim, insanlar sigara iciyorlar yanimda. evreni goruyorum, gelip semsiye verdi bana, kocaman yesil. konusmadik, gitti sonra. ilerliyorum sokak tarafina dogru. etrafima bakiniyorum. birinden telefon rica ettim, ama kontoru yokmus, caliyor caliyor, acmadi ki sevgilim telefonunu. hem acinca konusmadan da pat kapanabilir. yanimda para da yok bir seye binip gidemem. ustelik numarasini dogru hatirlamamis da olabilirim. ah emin degilim. sinir icindeyim. evini aradim sonra, baska bir kizin telefonunu isteyip. acti, normaldi. ama bu kadar hizli eve nasil dondu ki. ne konustugumuzu filan hic hatirlamiyorum. cok buyuk bir ferahlik oldu sadece ulasabilince sonunda ona. o aklimda.