erg

gecmis

besiktas meydanina indim sanki vapurdan. ama ankaradayim. otobus ariyorum beni cinnah caddesine goturmesi icin. teyzemlere gitmem lazim. otuz sene oncesindeyim yalniz en az. yollar eski, insanlar az, apartmanlar tek tuk. meydan cok genisti, sagdan gittim. otobus bekledim sonra bir muddet, yanimda insanlarla. bindigim otobus o kadar dolu ki, nefes alamiyorum. sonra cinnah civarina gelirken tam, sofor oraya gitmeyecegini zaten kimsenin o kadar dag basinda inmeyecegini soyluyor. ay nasil olur, ben varim ya. yok dedi sofor, maalesef. kavga cikti bildigin, yolculardan bazilari benim tarafimda bazilari degil. yagmur ciselemeye basladi, sofor otobusten indi sinirlenip. yerine beraber durakta bekledigimiz bir adam gecti, ortaligi sakinlestirmeye calisarak. neyse, yine tam duragimda degil ama yakin bir yerlerde inebildim. semsiyemi actim. yuruyorum. buraya daha once gelmis olmam lazim yalniz nedense yollari hic hatirlamiyorum. nereye gitmem lazim diye bombos sokaklarda yururken, minik bir kiz bana dogru kosuyor gamze abla gamze abla diye. a, selin bu. bildigin bes yasinda. kafami yukari kaldirip apartmanin balkonuna dogru baktim. beni gorduklerine sasirmadiklari gibi, herkesin genc ama benim su anki yasimda olmami da yadirgamamis gozukuyorlar. ilginc. benimle gelmek de istemediler teyzemin evine. uzakmis tehlikeliymis simdi, taa oralara kadar gelemezlermis. duz git yolun sonuna kadar, sonra saga don dedi mirey teyze oldugunu zannettigim kadin bana. kafami sallayip, yurumeye devam ettim. saga dogru dondugumde, bakiyorum ki bildigin minicik bir patikadayim. derken bos arazide iki tane tas ev goruyorum. a-ha buldum. sagdakinin kapisindan beyaz kabarik bir gelinlik icinde annem cikti. yaninda babam var. hm. teyzem de soldaki evin minik fransiz balkonundan onlara bir seyler anlatiyor bagira bagira. evler yazlik gibiydi, az esya, serin salon. filan. etrafta dolandim biraz.

daha sonra bir ara cerenleyim. aksam icmeye gittigimiz yerden cikip arabayi nereye biraktigimizi dusunuyoruz. bulsak da gitsek artik, dolandik dolandik. hayir hic bir otoparkta da yok. ayagimizda topuklu ayakkabilar. neyse, bulabildik sonunda. cok rahatlamistik, bindik, gitmeden oturduk biraz. sahane.

en son ruyamda da sevgilimle uyuyoruz. gecenin bir yarisi uyanip kalkiyorum. aman yarabbi her yer kar. ama nasil kar. diz boyuna ulasmis da, hala yagiyor bir de. apartmanin girisi yokolmus, sarp bir kayaliga donusmustu. birden sallanmaya basladik ve. deprem mi oluyor ki. butun apartmanlar sallaniyor topluca, sevgiliyi uyandirdim. hayir bir sey olmaz, normal bu dedi. beni sakinlestirdi.

yorum yaz