erg

cok karanlik

onlarca ruya gordum yine dun gece. hikayeler, hikayeler. en korkuncunda ise dislerim dokuluyordu. pat diye elimde kaldi bir tanesi, parcalanarak – hatta distan ice dogru soyularak dustu boyle. babami ariyorum, anneme mi sorsam, onlar bilir, allahim ne yapacagim seklinde; bitmeyen bir dehset ve korku icindeyim. karanlikti, bir yerlerden iniyor cikiyorum. ariyor bulamiyorum. derken aradaki bosluktan faydalanarak – ust dislerimin on taraftaki buyuk bir kismi ucer beser ama birbirine bagli haldeyken hala, avucuma dustu. o kadar urperdim ki herhalde, kendi kendimi uyandirdim. resmen yataktan firladim. rezaletti.

yorum yaz