erg

acun teknesine ev arkadasi

giris kati ama cirkin bir evim var. rutubet filan da aliyordur burasi kesin. yalniz yasiyorum ama, ev arkadasi almaya karar vermisim. annemler de o donem benimleler. bir kadin ve kucuk kizi geldi gorusmeye, kabul ettim onlari, aklima yattilar. evi gezdirdim sonra. dis camlarim sokaga bakiyor, ve tel var onlerinde. aksama dogru kadinla kizi gittiler, ve ben birden vazgectim. ay yok istemiyorum, ama simdi nasil anlatilir ki kadina. babama sordum. ben ayarlarim dedi o. oh, tamam. rahatladim, kimse gelmeyecek.

acunu gordum. sahil kasabasi gibi bir yerdeyiz. kalabalik var, genis beton kaldirimda toplasmis herkes ve hemen dibimize acunun teknesi yanasmis. oradaki cocuklara dogru, bagirarak, “bir dolmus daha kaldirin buraya, sonra arabalari olmus bilin” dedi. sanirim kalabaligin artmasi icin birilerine soz vermis. nasil bir etkinlikti pek hatirlamiyorum, ama biz bunaldik kisa zaman sonra. enistem var, babam var. yurumeye basladik, geri donuyoruz. istasyon aralarindan gectik, dar sokaklar, balik hali gibi bir yer sonra da. minik balik lokantalari da vardi. o sirada aydini aradim, siz neredesiniz kayip mi oldunuz kalabalikta diye sormak icin. simdi vardik, istanbuldayiz dedi. e ne zaman gittiniz ki yahu. yuh.

(1 aralik ruyasi)

yorum yaz