komunselarac
motora benzeyen minik bir arabaya bindim, aydini almaya gitmem gerekli. metal direksiyonu saga sola cevirip duruyorum. inanilmaz ufak burasi, nasil sigmisim ki anlamadim zaten. piti piti gidiyorum, yalpalayip duruyorum. kirmizi cocuk bisikletimsi arabada ben, onumde ve arkamda iki ayri araba icinde annem ve babam. bin kisi ve bin ayri aracla aydini almaya gidiyor olmamiz ilginc. hizlandilar bir de bunlar, ulan durun ben yetisemiyorum ki. cevreyolu gibi de bir yerdeyiz. ay savrulup olucem kesin ben. kesin.
sonra evimin arka balkonundaki metallerin arasindan minik bahceye bakiyorum. bahcem o kadar kucuk ki, bir sonraki apartmanla komsu zaten. arka cepheyim galiba ben. deli gibi yagmur yagiyor deli gibi. su yukseldi, yukseldi. demirlerin arasindan dalgalar geciyor. melis var, o kadar kucuk ki. uc yasinda filan. kucagimda, dalgalara bakiyoruz. orada salinip duran bir sisme oyuncak vardi. tutmaya calistim ucundan, tutamadim.
oldukca kalabaligiz. komun olarak yasiyoruz galiba. ya da periyodik olarak bir araya gelen bir orgutuz. magara icinde, kargasa cikti. zemin o kadar sallaniyor ki, duramiyorum. kalabalik kacismaya basladi. ama her yone dogru. kalin kadife kirmizi perdelerin ardindaki yere gecemiyoruz, tam ters yone dogru egiliyor zemin git gide. tutunacak yer de yok. insanlar kayip uzaklara gidiyor, ve bir yerden asagi dusuyorlar. bir dahaki seneye biz kazanalim, bir dahaki seneye biz kazanalim diye dusunurken ben; yer yarildi. uzaklasiyorum. metrelerce yuksekten denize dustum. selale vardi bir kosede. iyiyim ama, yasiyorum.